Ամբողջական տարբերակ

Համայն գոյութիւնն իր յարացոյցով՝ տիեզերքով, բնութեամբ, աշխարհով, կեանքով, մարդկութեամբ, անմնացորդ ենթարկւում է մէկընդմիշտ տրուած օրէնքների։ Հսկայ գալակտիկայից մինչեւ մարդ ու միաբջիջ ամեոբա ապրում են «խաղի միեւնոյն կանոններով»։ 

Այն սոսկական փաստը, որ հայոց անկախութեան այդ ճարտարապետ ուժը՝ Հայոց Համազգային Շարժումը, որ նոյնն է՝ Հայ Ազգային Կոնգրեսը, հէնց սկզբից եղել է, կայ եւ գործում է, անխոցելի ճշգրտութեամբ ապացուցում է, որ, այո՛, հակառակ բոլոր նահանջներին ու պարտութիւններին,  հայ ժողովուրդն օժտուած է անկախութեան կամքով, եւ Անկախ Հայաստանի գոյութիւնը պատմական օրինաչափութիւն է։

Սա է հայոց անկախութեան շրջանի մեծագոյն ճշմարտութիւնը։ 

«Պետական գիտակցութիւն» ասուածը ոչ այլ ինչ է, քան հասկացութինների անընդհատ ճշտում՝ տուեալ պատմաքաղաքական պայմաններին համապատասխան։ 

http://www.ilur.am/news/view/87557.html

Եւ Անանունն այդպէս էլ անանուն մնաց պատմութեան մէջ․․․

Իւրաքանչիւր ազգի ճակատագիրը բխում է իր գիտակցութիւնից։ Ճակատագրի ուրիշ աղբիւր գոյութիւն չունի։

http://www.ilur.am/news/view/86421.html

Ի տարբերութիւն մարդու, պատմութիւնն իր գործը երբեք կիսատ չի թողնում:   

Անկախութեան Հռչակագրի 30-ամեակի առթիւ

ԵՍԸ ՄԻՇՏ ՊԱՏՐԱՆՔ Է, ԻՐԱԿԱՆ Է ԻՆՔՆՈՒԹԻՒՆԸ։

http://www.ilur.am/news/view/83769.html

Մարդկային քաղաքակրթութիւնը ծնուել է ճշմարտութեան պահանջից:
Այն ազգերը, որոնք դադարում են որոնել ճշմարտութիւնը, ուծանում են եւ մեռնում:

Հայրենիքը կանգուն է ճշմարտութեամբ:

http://www.ilur.am/news/view/57068.html

Խոհ՝ Հայաստանի Անկախութեան 25-ամեակի առթիւ

http://www.ilur.am/news/view/55752.html

Կան մարդիկ, որոնք գրեթէ զուրկ են ժամանակի զգացողութիւնից։ Նրանցից մէկն էլ ես եմ։ Եթէ չլինէին տարեթուերը, ես չէի իմանայ, որ գոյութիւն ունի ժամանակ։ Նոյնիսկ տարիների յաջորդափոխութիւնն ինձ համար որեւէ նշանակութիւն չունի, որովհետեւ այդ հերթագայութիւնը ոչինչ չի ասում կեանքի մասին, որն, ըստ էութեան, հոսում է ժամանակից դուրս՝ իբրեւ անվերջ ձգուող մի ակնթարթ... 

Հրապարակում կանգնած՝ մի մարդ խօսում էր Ազատութեան մասին։

http://www.ilur.am/news/view/51539.html

Ազատ եւ Անկախ Հայաստանը հայ ժողովրդի ներկայութեան միակ բացարձակ նշանն է աշխարհում: 

Միայն Ազատ Հայը կարող է ժպտալ սեփական պատմութեանը։

Fiat iustitia, ruat caelum

(Արդարութիւնը պէտք է յաղթանակի, թէկուզ փլուի երկնակամարը) 

Հին հռոմէական ասացուածք

Երբ եղերօրէն զոհուեց Վահէ Աւետեանը, եւ ցաւի առաջին ալիքն անցաւ, իմ մէջ առաջացաւ մարդասպանի դէմքը տեսնելու ցանկութիւն: 

Ես միշտ այն համոզմանն եմ եղել, որ կարեւոր է ոչ թէ բանաստեղծը, այլ Բանաստեղծութիւնը:

Հայաստանի ներկայ իշխանութիւնը մի վարչախումբ է, որ երկիրը մինչեւ կոկորդ թաղել է ստի, կեղծիքի, բարոյազրկութեան, ստրկամտութեան, բռնութեան, հանցագործութեան, ամօթալի սպառողականութեան, կենդանական ստորագոյն բնազդների թանձրատիղմ ճահճի մէջ: 

Տարիներ առաջ ես մի առիթով անցողակի սեղմել էի նրա ձեռքը, իսկ այժմ նրան հանդիպում էի առաջին անգամ:

(armtimes.com/hy/read/9756)

Երբ յայտնի դարձաւ, որ Հայաստանի կառավարութիւնը որոշել է Հայոց լեզուն ոչնչացնելու գործընթաց սկսել, ինձ մի պահ թուաց, թէ հայ ոստիկանների արիւնարբու ոհմակը հերթական անգամ յարձակուել է յօշոտելու մի հայ անմեղ-մեղաւոր երիտասարդի  եւ նրա բզկտուած ու խոշտանգուած դիակն՝ ի տես հազարաւոր այլ մսացուների, դուրս շպրտելով ոստիկանատան լուսամուտից՝ նստած գրում է իր հերթական զեկոյցը հերթական ինքնասպանութեան մասին։

(«Ժամանակ», 14․03․2008թ․)

Մարտեան սպանդի անմեղ զոհերի յիշատակին

Խաւարն աւելի է թանձրանում լուսաբացից առաջ:

Կար ժամանակ, երբ մարդիկ խօսքի կարիք չունէին...

Երբեմն ինձ կշտամբելու պէս հարցնում են, թէ հնարաւոր չէ՞ր արդեօք այնպէս անել, որ Արմէնը չզոհուէր: Գուցէ նաեւ՝ հնարաւոր էր: Բայց դա կլինէր բոլորովին մէկ այլ գիրք մէկ ուրիշ հերոսի մասին:

Վաղուց ինձ անվերջ տանջում է մի զգացում, որ ես անընդհատ փորձում եմ թաքցնել, հալածել, վանել, շրջանցել, բայց չեմ կարողանում․ ինչպէս էլ պտտւում եմ՝ ելնում է իմ դէմ։